Wprowadzenie do do telerehabilitacji i telefizjoterapii
Szybka ewolucja technologii pozwoliła pracownikom służby zdrowia zacząć dostosowywać się do tych zmian i świadczyć opiekę zdrowotną w nowy, zdalny sposób. Niedawno pojawiła się gra mHealth, która odnosi się do koncepcji korzystania z urządzeń mobilnych, takich jak telefony, tablety i smartfony, zarówno w medycynie, jak i zdrowiu publicznym [1]. mHealth jest postrzegany jako czynnik umożliwiający zmiany na całym świecie ze względu na jego duży zasięg i tanie rozwiązania [1]. Zmiana w kierunku praktyki opartej na technologii, a dokładniej aplikacji na smartfony, jest niezwykle istotnym obszarem dla pracowników służby zdrowia w celu skutecznego komunikowania się i leczenia różnych grup pacjentów. Zgodność terapeutyczna jest przedmiotem zainteresowania klinicznego od lat 70. XX wieku ze względu na powszechny charakter niezgodności z programami terapii i rehabilitacji [2]. Można zaproponować, że te ostatnie postępy technologiczne mogą pomóc poprawić wyniki terapeutyczne.
Aplikacje dla smartfonów, specyficzne dla domowych programów fizjoterapeutycznych, stanowią nowy i nowy sposób dostarczania fizjoterapii, który promuje aktywny udział zarówno fizjoterapeuty, jak i pacjenta w trakcie leczenia.
Przegląd telerehabilitacji
W ostatnich latach technologia zrewolucjonizowała wszystkie aspekty rehabilitacji medycznej, od rozwoju dostarczania najnowocześniejszych metod leczenia po faktyczną realizację określonych interwencji [3]. Telerehabilitacja odnosi się do wykorzystania technologii informacyjnych i komunikacyjnych (TIK) do świadczenia usług rehabilitacyjnych ludziom zdalnie w domu lub w innym środowisku [3]. Usługi takie obejmują interwencje terapeutyczne, zdalne monitorowanie postępów, edukację, konsultacje, szkolenia i środki nawiązywania kontaktów dla osób niepełnosprawnych [4].
Wykorzystanie technologii do świadczenia usług rehabilitacyjnych ma wiele korzyści nie tylko dla klinicysty, ale także dla samych pacjentów. Zapewnia pacjentowi poczucie osobistej autonomii i wzmocnienia, umożliwiając mu przejęcie kontroli nad zarządzaniem jego stanem [3]. Zasadniczo stają się aktywnym partnerem, a nie biernym uczestnikiem ich opieki. Umożliwia dostęp do opieki osobom z odległych obszarów lub osobom mającym problemy z poruszaniem się związane z upośledzeniem fizycznym, dostępem do transportu i czynnikami społeczno-ekonomicznymi [4]. Ponadto obniża związane z tym koszty podróży i czas podróży zarówno dla świadczeniodawcy, jak i pacjenta [5]. Badania wykazały, że potrzeby w zakresie rehabilitacji osób cierpiących na schorzenia przewlekłe, takie jak udar, TBI i inne zaburzenia neurologiczne, są często niezaspokojone w lokalnej społeczności pacjenta [4].
W miarę rozszerzania się telerehabilitacji poprawia się ciągłość opieki nad pacjentem. Umożliwia lekarzom zdalne angażowanie i zapewnianie opieki nad pacjentem poza otoczeniem medycznym, eliminując w ten sposób kwestię odległości między lekarzem a pacjentem [3]. Ta możliwość kontynuowania rehabilitacji w środowisku społecznym i zawodowym pacjenta powinna prowadzić do lepszych wyników funkcjonalnych [6].
Przesunięcie globalnej demografii w kierunku rosnącej populacji osób starszych niesie ze sobą związany z tym wzrost przewlekłych chorób [7]. Podkreśla to potrzebę wprowadzenia zmian w świadczeniu usług rehabilitacyjnych poprzez włączenie strategii i technologii samorządności. Rycina 1 poniżej przedstawia przewidywany wzrost populacji osób starszych w Wielkiej Brytanii. Wskazuje, że do 2035 r. Osoby w wieku 65 lat i starsze będą stanowić 23% całej populacji [8].
(Statystyki krajowe 2012)
Ryc. 1. Przewidywany wzrost populacji osób starszych w Wielkiej Brytanii.
Rosnąca liczba osób starszych ma wpływ na NHS, ponosząc znaczne koszty zdrowotne ze względu na rosnące zapotrzebowanie na leczenie [9]. Oczekuje się, że dzięki integracji środków telezdrowia koszty te zostaną zmniejszone. Kortke i wsp. (2006) stwierdzili znaczną poprawę wyników pacjentów podczas korzystania z telerehabilitacji przy 58% redukcji kosztów w porównaniu z rehabilitacją stacjonarną [10].
Ogólnie rzecz biorąc, większość systematycznych przeglądów przeprowadzonych w celu zbadania skuteczności telerehabilitacji podaje perspektywę pacjenta na jego wykorzystanie jako pozytywnego doświadczenia ze znaczącymi wynikami klinicznymi [11]. Nadzieją na przyszłość jest dalszy rozwój i stosowanie nowych, innowacyjnych technologii, które zmienią obecną praktykę i uczynią telerehabilitację integralną częścią opieki zdrowotnej [4].
Postęp technologii
Telerehabilitacja zaburzeń fizycznych trwa krótko. Problemy, które pojawiły się w przypadku tego rodzaju rehabilitacji, wynikały z trudności, jakie nakładały na tak zwane terapie „praktyczne”, zwłaszcza fizjoterapię i terapię zajęciową [4]. Jednak wraz z postępem technologii w służbie zdrowia poprawiły się możliwości skutecznej telerehabilitacji w takich terapiach (ryc. 2).
Wczesne badania nad telerehabilitacją zostały wprowadzone w małych badaniach pilotażowych. W niektórych pierwszych projektach klinicyści korzystali z telefonu, aby zapewnić kontrolę i zastosować środki samooceny [12]. Od tego czasu telerehabilitacja postępowała w latach 80. XX wieku dzięki nagranym materiałom wideo do użytku i interakcji z klientem [13].
Ostatecznie wprowadzono interaktywne wideokonferencje na żywo [14]. Potencjalne zastosowania wideokonferencji w służbie zdrowia i telerehabilitacji ujawniły się w latach 90. XX wieku dzięki wielu projektom realizowanym w dziedzinie fizjoterapii. W randomizowanym badaniu kontrolnym (RCT) przeprowadzonym przez Russella i współpracowników (2011) oceniono skuteczność tego internetowego systemu telerehabilitacji w porównaniu z konwencjonalną fizjoterapią w zapewnianiu rehabilitacji ambulatoryjnej pacjentom, którzy otrzymali całkowitą wymianę stawu kolanowego (TKR). Porównywalne wyniki odnotowano w przypadku dwóch metod rehabilitacji, a pacjenci byli zadowoleni z zapewnionego leczenia telerehabilitacyjnego [15].
Zastosowanie wideokonferencji pozwala na konsultacje, oceny diagnostyczne i dostarczanie interwencji leczniczych, a także zapewnia ustną i wizualną interakcję między uczestnikami. Jednak początkowo problemy polegały na niemożności zmierzenia sprawności fizycznej uczestnika; na przykład w fizjoterapii obejmowałyby takie środki, jak zakres ruchu i chód. Wkrótce zostało to przezwyciężone dzięki narzędziom pomiarowym, które były w stanie obiektywnie ocenić wydajność fizyczną uczestnika [4]. Nadal dokonywano postępów z wykorzystaniem czujników i technologii zdalnego monitorowania w domu, co jeszcze bardziej zwiększyło zalety tych nowych innowacyjnych technologii telerehabilitacji [3]. Zmiany te zapewniły możliwość monitorowania ćwiczeń domowych przez pacjenta i rehabilitanta, umożliwiając jednocześnie śledzenie przestrzegania przez pacjenta zaleceń dotyczących określonych programów ćwiczeń [16].
Środowiska wirtualne to kolejna metoda technologiczna wprowadzona do opieki zdrowotnej. Pozwalają użytkownikom na interakcję ze środowiskiem generowanym komputerowo w czasie rzeczywistym [4]. Rzeczywistość wirtualna zaczyna się od scen ze świata rzeczywistego, które są następnie wirtualizowane, naśladując w ten sposób środowiska rzeczywiste [17]. Umożliwia pracownikom służby zdrowia projektowanie środowisk, które można wykorzystać w takich obszarach, jak chirurgia, rehabilitacja fizyczna oraz edukacja i szkolenie.
W ostatnich latach smartfony zrewolucjonizowały komunikację w środowisku medycznym. Ta modernizacja pozwala na zapewnienie wsparcia medycznego, kiedy i gdzie ludzie go potrzebują. Ostatnio doniesiono, że połowa właścicieli smartfonów korzysta ze swoich urządzeń w celu uzyskania informacji o stanie zdrowia [18], a jedna piąta użytkowników smartfonów faktycznie korzysta z aplikacji (aplikacji) związanych ze zdrowiem [19]. Istnieje szeroki zakres aplikacji mobilnych dostępnych dla pracowników służby zdrowia, studentów medycyny, pacjentów i ogółu społeczeństwa [20].
Wnioski o szczególne warunki
W innowacjach technologii mobilnej szczególnie m-zdrowie (mobilne zdrowie) pomaga w zarządzaniu chorobami przewlekłymi, wzmacnia pozycję osób starszych, przypomina ludziom, aby we właściwym czasie przyjmowali leki, odbywali zaplanowane ćwiczenia, rozszerzali zakres usług na obszary niedoceniane i poprawiali wyniki zdrowotne [21]. ]. Obecnie istnieje szeroka gama aplikacji mobilnych, interaktywnych narzędzi i podcastów, które uwzględniają szereg schorzeń i niepełnosprawności zarówno formalnych, jak i nieformalnych, uznawanych i promowanych przez NHS [22]. W 2012 r. Dostępnych było około 40 000 aplikacji związanych ze zdrowiem [23]. Te formalne z natury pozwalają pacjentom rejestrować i wysyłać środki zdrowotne oraz przesyłać je drogą elektroniczną do lekarzy i / lub specjalistów.
W związku z tym krajowy plan dostawy na 2012 r. Dokumentuje, że dzięki wdrożeniu technologii w opiece zdrowotnej „zapewnia możliwość leczenia pacjentów w nowy sposób i pomaga zarządzać rosnącymi kosztami i popytem” [24]. Teoretycznie pozwala to na większy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej, dostępność opieki oraz wspiera samodzielne zarządzanie i profilaktykę w rutynowej opiece, zmniejszając w ten sposób niepotrzebne przyjęcia (przyspieszając leczenie pacjentów wymagających interwencji medycznej) i pomaga zmniejszyć koszty opieki zdrowotnej w starzejącej się populacji [25]
Obecnie dostępnych jest kilka ogólnych aplikacji opieki zdrowotnej, które zaspokajają wiele różnych ostrych i przewlekłych chorób. Które zostały zatwierdzone przez NHS lub sektor prywatny. Mało tego, istnieje wiele takich funkcji, które służą jako narzędzia do samooceny, badań przesiewowych i testów oraz sprawdzania objawów, wyznaczników celów oraz dzienników leczenia / ćwiczeń i osób przepisujących leki. Inne to zbiory filmów pomocniczych lub porad. Poniżej znajduje się analiza dwóch różnych aplikacji m-health, które pomagają pacjentom w zarządzaniu ich specyficznymi problemami lub stanami:
„Krajowy plan świadczenia usług telezdrowia i teleopieki dla Szkocji do 2016 r .: Ulepszanie, integracja i innowacje w prowadzeniu pojazdów” [26].
W grudniu 2012 r. Rząd Szkocji we współpracy z CoSlA i NHS Scotland opracował wspólny krajowy plan dostawy. Zasadniczo określa wizję i kierunek Szkocji, w której korzystanie z technologii, odgrywając coraz większą rolę w naszym codziennym życiu, zostanie zintegrowane z rozwojem i dostarczaniem usług. Ich zdaniem jest to, że plan ten zasadniczo zmieni i poprawi dostęp do usług w naszych domach i społecznościach oraz ich dostępność i bardziej dotkliwe otoczenie [26].
Szkocja – zmiana wymiarów
Ścieżka zboczyła w kierunku zintegrowanego kierunku rewolucji ze względu na fakt, że w mniej niż jednym pokoleniu nastąpiły gwałtowne zmiany w dwóch bardzo szczególnych i fundamentalnych elementach społeczeństwa szkockiego.
Pierwszym z nich jest przejście do starzejącej się populacji (jak zostało to wcześniej udokumentowane), a po drugie rozwój technologii telefonii komórkowej i jej wykorzystanie. Doniesiono, że w mniej niż dekadę korzystanie z telefonów komórkowych przez dorosłych spadło z mniej niż 50% do ponad 90% [24]. Dlatego przy rosnącym zapotrzebowaniu na opiekę zdrowotną ze względu na starzenie się populacji z wieloma chorobami towarzyszącymi, uważa się, że dzięki technologii, a zwłaszcza technologii mobilnej, część obciążeń zdrowotnych można znieść w celu radzenia sobie z chorobami długoterminowymi [24].
Droga naprzód – plan
Krajowy plan świadczenia usług telezdrowia i teleopieki dla Szkocji koncentruje się na okresie do 2016 r. I został zakorzeniony w długoterminowych prognozach wizji na 2020 r., Mających na celu osiągnięcie trwałej jakości świadczenia usług opieki zdrowotnej w całej Szkocji [27] . Dzięki zastosowaniu technologii zbadanej na tej wiki, oczywiste jest, że każdy plan jest zbieżny na podstawie tego, że każdy może żyć dłużej w zdrowszym życiu w domu, w „domowym” otoczeniu. [27] Aby dostarczyć czytelnikowi niezbędnych informacji w ramach krajowego planu świadczenia usług telemedycznych i teleopieki, autor przedstawił udokumentowane „Sześć strumieni pracy” (patrz rysunek 3), które są konkretnymi działaniami związanymi z integracją i utrzymaniem technologii w służbie zdrowia w przyszłości:
Data publikacji: 24.03.2020
Data ostatniej aktualizacji: 24.03.2020
